فضیلت سوره فاتحة الكتاب (الحمد)
((سوره حمد شفای هر دردی است به جز مرگ))
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: اگر سوره حمد هفتاد مرتبه بر مرده ای خوانده شود و او زنده گردد، جای شگفتی نیست.(الکافی، ج ۲، ص ۶۲۳، ح ۱۶ و ۱۵ و ۲۲)
- حضرت امام محمد باقر العلوم علیه السلام فرمودند : هر که را سوره حمد شفا نبخشد، هیچ چیز شفا ندهد.(کافی، ج ۲، ص ۶۲۳، ح ۱۶ و ۱۵ و ۲۲)
- اسنادی دیگر از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: هر که را سوره حمد شفا نبخشد، هیچ چیز شفا ندهد.( تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۴، ح ۱۰)
- رسول خدا صلی الله علیه و آله به جابر بن عبد الله فرمودند: ای جابر! آیا می خواهی بهترین سوره ای را که خداوند در کتابش نازل فرمود، به تو بیاموزم؟ جابر عرض کرد: بله، پدر و مادرم به فدایت، بیاموز. راوی می گوید:
- حضرت، «الْحَمْدُ للّهِ» یعنی امّ الکتاب را به او آموخت، سپس فرمود: ای جابر، آیا می خواهی تو را از این سوره آگاه سازم؟ عرض کرد: بله، پدر و مادرم به فدایت، آگاه ساز. حضرت فرمود: آن شفای هر دردی است به جز مرگ.(تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۴، ح ۹)
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند : هر که به مرضی مبتلا شود، سر در گریبان کند و هفت مرتبه سوره حمد را بخواند، اگر درد برطرف شد که هیچ وگرنه هفتاد مرتبه این سوره را بخواند. من ضامن بهبود یافتن او هستم.(امالی شیخ طوسی، ج ۱، ص ۲۹۰.)
((خداوند به ازای هر حرف سوره حمد پاداشی برتر از دنیا عطا فرماید))
حضرت امام الزکی الحسن العسکری علیه السلام، از پدر بزرگوارشان حضرت امام هادی علیه السلام، از پدر ایشان حضرت امام جواد علیه السلام، از پدر ایشان حضرت امام رضا علیه السلام، از پدر ایشان علیه السلام، از پدران ایشان علیه السلام تا به امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام، برایمان روایت کردند که ایشان فرمودند: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ»، آیه ای از سوره فاتحه الکتاب است و این سوره هفت آیه دارد و این هفت آیه با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» کامل می شود. از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمودند: همانا خداوند متعال به من فرمود: ای محمّد! «وَلَقَدْ آتَیْنَاکَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِی وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ» [و به راستی به تو سبع المثانی و قرآن بزرگ را عطا کردیم](حجر/ ۸۷.) ،پس با فاتحه الکتاب، جداگانه بر من منت نهاد و آن را در کنار قرآن بزرگ قرار داد. همانا فاتحه الکتاب{سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِی}، ارزشمندترین چیز در گنجینه عرش است و خداوند عز و جل آن را به رسول خدا صلی الله علیه و آله اختصاص داد و او را بدان مفتخر ساخت و هیچ یک از پیامبران را در این امر با وی شریک نگرداند، مگر حضرت سلیمان علیه السلام را که از فاتحه الکتاب آیه «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» را به او عطا فرمود و از بلقیس حکایت کرد، آن گاه که او گفت: «إِنِّی أُلْقِیَ إِلَیَّ کِتَابٌ کَرِیمٌ، إِنَّهُ مِن سُلَیْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» [نامه ای ارجمند برای من آمده است، که از طرف سلیمان است و (مضمون آن) این است: به نام خداوند رحمتگر مهربان](نمل/ ۲۹-۳۰.)، بدانید که هر کس با اعتقاد به ولایت محمّد {صلی الله علیه و آله} و خاندان پاک او {علیهم السلام} این سوره را بخواند و به فرمان آن گردن نهد و به ظاهر و باطن آن {ولایت امیرالمؤمنین} ایمان داشته باشد، خداوند عز و جل به ازای هر حرف از آن پاداشی برتر از دنیا و تمامی اموال و خوبی های آن به او عطا فرماید؛ و هر کس به شخصی که این سوره را قرائت می کند، گوش بسپارد، به اندازه ثوابی که به قاری، دهند به او عطا شود. پس تا می توانید از این خیر و برکتی که در اختیارتان نهاده شده، بهره گیرید که آن یک غنیمت است؛ مبادا فرصتش بگذرد و حسرتش در دلهایتان باقی بماند.(عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۱، ص ۲۷۰، ح ۵۹-۶۰)
(( فضیلت سوره حمد ))
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: هر گاه حاجتی داشتی مثانی و سوره ای دیگر را بخوان و دو رکعت نماز بگزار و به سوی خدا دعا کن. عرض کردم: خدایت شایسته داشت، مثانی چیست؟ فرمود: فاتحه الکتاب است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»(تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۴، ح ۱۱.)
- حضرت امام امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند : اگر می‌خواستم می‌توانستم چنان فاتحةالکتاب را تفسیر کنم که بار هفتاد شتر شود ( البرهان في تفسير القرآن , جلد۱ , صفحه۴)
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: اسم اعظم خداوند در امّ الکتاب «سوره حمد» پراکنده شده است.(ثواب الاعمال صدوق، ص ۱۳۲، چاپ اعلمی)
- عین حدیث بالا به اسنادی دیگر … .(تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۳، ح ۱.)
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند : شیطان دو بار ناله سر داد، آن گاه که خداوند، رسول خدا صلی الله علیه و آله را پس از مدتی که پیغمبری نیامده بود به پیامبری برانگیخت و هنگامی که سوره حمد نازل شد.( تفسیر قمی، ج ۱، ص ۳۹ و ۴۰)
- حضرت امام کاظم باب الحوائج علیه السلام، از پدر بزرگوارشان علیه السلام روایت کردند که حضرت صادق علیه السلام به ابو حنیفه فرمودند: کدام سوره آغازش حمد و میانش اخلاص و پایانش دعاست؟ ابو حنیفه حیران شد و عرض کرد: نمی دانم. حضرت فرمودند : سوره ای که آغازش حمد و میانش اخلاص و پایانش دعاست، سوره حمد می باشد.(تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۳، ح ۲)
- حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند : همانا شیطان چهار بار ناله سر داد: نخستین بار روزی که لعنت شد، دیگر زمانی که به زمین فرود آمد، دیگر وقتی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله پس از مدتی که پیغمبری نیامده بود، به پیامبری برانگیخته شد و آن گاه که سوره حمد نازل شد و او دو بار خرناس کشید: زمانی که آدم از آن درخت خورد، و وقتی که آدم از بهشت فرود آمد. حضرت فرمود: و برای این کار لعنت شد.(تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۴، ح ۸.)
- رسول خدا صلی الله علیه و آله در حدیثی طولانی فرمودند خداوند فرمود : … گنجى از گنجهاى عرشم را كه فاتحة الكتاب {سوره حمد} و خاتمه سورۀ بقره است را بتو و امتت دادم … (الخصال , جلد۲ , صفحه۴۲۵ )
- حضرت امام الزکی الحسن العسكرى از پدران بزرگوارشان از امير المؤمنين عليهم السّلام چنين نقل فرمودند :رسول اكرم صلى اللّٰه عليه و آله فرمودند:خداوند-عزّ و جلّ- ميفرمايد : فاتحة الكتاب را بين خود و بنده‌ام تقسيم كردم،نصف آن از آنِ خود و نصف ديگرش براى بنده‌ام است و آنچه را كه بنده‌ام طلب كند بدست خواهد آورد ، وقتى بنده ميگويد: بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ خداوند جلّ جلاله ميفرمايد:بنده‌ام با نام من آغاز كرد و واجب است بر من كه آمورش را به انجام رسانم و احوالش را مبارك گردانم و وقتى گويد:« اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ اَلْعٰالَمِينَ (حمد و ستايش مخصوص پروردگار جهانيان است)خداوند جلّ جلاله ميفرمايد:بنده‌ام مرا ستود و دانست كه نعمتهايى كه نزد اوست،از من است و بلاهايى كه از او دفع شده است به قدرت من بوده است، شما را شاهد مى‌گيرم كه من نعمتهاى اخروى را به نعمتهاى دنيوى‌اش اضافه ميكنم و بلاهاى آخرت را همان طور كه بلاهاى دنيا را از او دفع كردم،از او دور خواهم كرد،وقتى بگويد: اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ ،خداوند جلّ جلاله گويد:بنده‌ام شهادت داد كه من رحمان و رحيم هستم، نصيب او را از رحمتم افزون خواهم كرد و بهره‌اش را از عطا و بخششم زياد خواهم نمود،وقتى بگويد:« مٰالِكِ يَوْمِ اَلدِّينِ »(مالك روز قيامت است)،خداوند جلّ جلاله گويد:شاهد باشيد،همان طور كه اعتراف كرد كه من مالك روز قيامت هستم،روز قيامت حسابش را آسان خواهم گرفت، و از بدى‌هايش در خواهم گذشت.وقتى ميگويد: إِيّٰاكَ نَعْبُد »(فقط تو را مى‌پرستيم)خداوند-عزّ و جلّ- ميفرمايد:بنده‌ام راست ميگويد،فقط مرا مى‌پرستد،شاهد باشيد بخاطر اين عبادتش به او ثوابى خواهم داد كه هر كس در اين عبادت با او مخالف بوده به او غبطه بخورد،و وقتى بگويد: وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ (و فقط از تو كمك مى‌خواهيم) خداوند-عزّ و جلّ-ميفرمايد:بنده‌ام از من كمك ميخواهد و به من پناهنده شده است،شاهد باشيد كه او را بر كارش كمك خواهم كرد و در سختى‌ها به فريادش خواهم رسيد و در روز سختى،دستش را خواهم گرفت و وقتى ميگويد: اِهْدِنَا اَلصِّرٰاطَ اَلْمُسْتَقِيمَ (ما را به راه راست هدايت كن)تا آخر سوره،خداوند ميگويد:اين خواسته‌اش مستجاب است و آنچه بنده‌ام درخواست كند،خواهد داشت.دعاهاى بنده‌ام را مستجاب كردم و آنچه را آرزو داشته به او عطا نمودم و او را از آنچه باعث ترس است در امان داشتم. و فرمود:از امير المؤمنين عليه السّلام سؤال شد:آيا بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ از فاتحة الكتاب است؟ حضرت فرمود: بله رسول اكرم صلى اللّٰه عليه و آله آن را قراءت ميفرمود و آن را جزء آن سوره بحساب مى‌آورد و ميفرمود:فاتحة الكتاب،سبع المثانى است.(عيون أخبار الرضا عليه السلام , جلد۱ , صفحه۳۰۰)
- حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند : سبع المثانی سوره‌ی حمد است که در هر نماز دوبار خوانده می‌شود (مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل , جلد۴ , صفحه۱۵۷)
- شخصی به نام عبد الرحمن در مدینه، معلم کودکان بود و یکی از فرزندان حضرت امام حسین علیه السلام نزد او می آموخت. معلم آیه ی «الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ» را به او آموخت. هنگامی که فرزند امام این آیه را برای پدر علیه السلام قرائت کرد، حضرت، معلم را فرا خواند و هزار دینار و هزار دیبا، به وی عطا فرمود و دهانش را از مروارید پر کرد. وقتی از حضرت دلیل این کار را پرسیدند در جواب فرمود: هدیه من برابر با آموزه «الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ» است که او به فرزندم داد.( مناقب ابن شهر آشوب ج ۴، ص ۶۶)
- حضرت رضا عليه السّلام روايت كرده است گويد: آن حضرت فرمود: مردمان از آن جهت به قراءت قرآن در نماز مأمور شده‌اند كه مبادا قرآن متروك و بدست فراموشى سپرده شود و در نتيجه ضايع و نابود گردد، لكن (چون واجب شده كه در نمازها آن را بخوانند) حفظ گرديده و مورد آموزش و آموختن قرار گرفته و در اين صورت فراموشى و نابودى و نداشته باقى ماندن از او بر كنار شده، و بدان جهت نماز بخواندن سورۀ حمد آغاز گشته نه سوره‌هاى ديگر قرآن، كه در قرآن يا سخنان خير ديگر يافت نميشود آنچه از خير و حكمت كه در سورۀ حمد يك جا فراهم آمده است در آن گرد آورده باشند (و بدين جهت است كه آن را امّ القرآن نيز ميگويند چون هر چه در قرآن است نمونه و نمودى از آن در سورۀ فاتحه است) از جمله فرمايش خداوند عزّ و جلّ است كه:«الحمد للّٰه» يعنى: جميع محامد و كمالات مخصوص ذات مقدّس خداوند واجب الوجود است و مستجمع جميع صفات كماليّه همچون افاضه وجود و خيرات مدام است بر همۀ عالميان و اين ذكر همانا براى اداى وظيفۀ شكرگزارى و بجا آوردن آن شكرى است كه خداوند عزّ و جلّ بر خلايق خويش مقرّر فرموده، و نيز شكرگزارى بپاس آنكه بندۀ خود را توفيق عبادت كرامت فرموده است،«ربّ العالمين» يعنى: آفريننده و مالك (يا پرورش دهنده) همۀ عالميان، پس بنده خداى خود را به يگانگى ياد مى‌كند و حمد او را نموده و به اين وسيله اقرار مى‌كند به اينكه تنها او آفريننده و مالك جميع ما سوى اللّٰه است و نه ديگرى.«الرّحمن الرّحيم»(يعنى: بخشنده است بر همۀ خلائق در دنيا و مهربانست در عقبى بر مؤمنان) چون بنده خداى خود را به اين دو صفت مى‌خواند گوئى بدين وسيله طلب هر دو رحمت را از او كرده و يادآورى است و تذكر براى بخششها و نعمات خداوند بر همۀ خلايق خويش،«مالك يوم الدّين» (يعنى: صاحب و مالك يا ملك روز جزاست) با اين عبارت بنده اقرار مى‌كند به اينكه در قيامت برانگيخته خواهد شد و مورد حسابخواهى از همه اعمال و افعال و ترك افعال قرار خواهد گرفت و بر حسب مورد جزا خواهد ديد، و نيز اعتراف و اقرار داشتن به اينكه پادشاهى يا مالكيّت روز جزا يا آخرت را از براى او ميداند همچنان كه پادشاهى دنيا را نيز مخصوص او ميداند و اعتقاد و اقرار بدين ترتيب دارد، «إيّاك نعبد»(يعنى: فقط ترا پرستش مى‌كنيم) و اين نشان ميل و رغبت و روى آوردن و نزديكى جستن به خداوندى است كه نام و يادش بلند مرتبه است، و بيان اخلاص و پاكدلى و پاك نيّتى است در عمل براى خداوند متعال نه ديگرى جز او،« وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ »(يعنى: و تنها از تو استعانت و جوئيم و يارى خواهيم) اين لفظ بيان زياده‌طلبى و افزون خواهى از توفيق خداوند براى انجام عبادت است. چه بنده ميداند كه به عبادت پروردگارش روى آورده و به يارى او موفق به اين عمل شده پس افزونى اين مراتب را ميخواهد و دوام آن را، و پياپى بودن آن نعمتها كه خداوند به او كرامت فرموده و ياريش نموده است «إهدنا الصّراط المستقيم»(يعنى: بار خدايا ما را به راه مستقيم و راست و مصون از هر گونه كجى و ناراستى هدايت فرما) بنده، چون اين كلام را مى‌گويد در واقع از پروردگار خود ميخواهد كه او را بسوى كمالات و مراتب والائى كه هنوز بدان نرسيده هدايت فرمايد و در دينش رهنمون گردد، و نيز اين چنگ زدن و آويختن بريسمان الهى است، و خواهش براى افزون و زيادتى در معرفت و شناخت شايسته نسبت به پروردگار خويش عزّ و جلّ،« صِرٰاطَ اَلَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ »(يعنى: ما را به راه آنان كه برايشان نعمت ارزانى داشته‌اى {ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام}هدايت فرما) تأكيدى است براى توضيح سؤال و خواهش و مبالغه در آن و رغبت به پيشگاه ذات أقدس الهى، و ياد نعمتهائى است كه خداوند متعال بر دوستان خود انعام فرموده، و برانگيختن ميل و رغبت براى نعمتى همانند آن نعمتها،« غَيْرِ اَلْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ » (يعنى: نه آن كسانى كه بواسطۀ انديشه ها و اعمال خود مستوجب خشم الهى شده و مورد غضب قرار گرفته‌اند{غاصبین حق امیرالمؤمنین علیه السلام}) و اين پناه جستن و استمداد بنده براى بيزارى او است از اينكه جزء معاندان و كافران باشد، و عظمت و قدرت و ارادۀ الهى را كوچك انگارد، و امر و نهى و فرمانهاى او را ناچيز شمارد. « وَ لاَ اَلضّٰالِّينَ »(يعنى: و نه گمراهان {یهودیان و مسیحیان}) و پناه ميبرد به پيشگاه مقدّس الهى كه از جملۀ راه گم كردگان باشد، آن كسانى كه بدون شناخت و از سر ناآگاهى از راه خدا و به بيراهه افتاده و گم شده‌اند در حالى كه خودشان مى‌پندارند كه بدون شكّ نيكوكار ايشانند نه ديگران، پس با شرحى كه گذشت محقّقا معانى نغز از خير و حكمت از امور مربوط به دنيا و آخرت چندان در سورۀ حمد گرد آمده كه هيچ كلامى در دنيا حاوى آن همه نيست». (من لا يحضره الفقيه , جلد۱ , صفحه۳۱۰)
- فضل بن شاذان سئوال کرد : چرا در هر قرائتی فقط به سوره‌ی حمد باید ابتداء نمود نه سوره‌های دیگر؟ در جواب حضرت امام رضا علیه السلام در حدیث بسیار طولانی فرمودند : برای اینکه هیچ سوره‌ای از سوره‌های قرآن مثل سوره‌ی حمد مشتمل بر جوامع خیر و حکمت نیست.(عيون أخبار الرضا عليه السلام , جلد۲ , صفحه۹۹)
- حضرت امام مجتبی علیه السلام و صلوات الله علیه فرمودند : چند تن يهودى آمدند خدمت رسول اكرم(صلّى الله عليه و آله)داناتر آنها سؤالاتى از پيغمبر كرد در ضمن پرسيد ما را از هفت خصلتى كه خداوند از ميان پيغمبران تو را بدان اختصاص داده و امتت را از ميان امتها بدان سرافراز كرده آگاه فرما،پيغمبر فرمود خدا بمن سوره حمد و اذان و نماز جماعت در مسجد و روز جمعه و نماز بر ميت و بلند خواندن در سه نماز(مغرب و عشاء و صبح)را عطا فرمود و امتم را در بيمارى و سفر رخصت داده كه روزه را بخورند و نماز را شكسته بخوانند و آنان كه گناه بزرگ كنند مشمول شفاعت من نموده،يهودى عرضكرد راست فرمودى بفرما ببينم مزد كسى كه فاتحة الكتاب ميخواند چيست؟رسول خدا فرمود هر كس فاتحة الكتاب بخواند خداى عز و جل باو ثواب خواندن همۀ آياتى را بدهد كه از آسمان فرود آمده،اذان ثوابش اينست كه،اذان گويان با پيغمبران و صديقان و شهيدان و شايستگان محشور شوند و اما فضل نماز جماعت:صفهاى نماز جماعت امتم در زمين مانند صفهاى فرشتگان است در آسمان و يك ركعت نماز جماعت بهتر از بيست و چهار ركعت است كه هر ركعتش نزد خدا از عبادت چهل سال محبوبتر است. روز جمعه روزيست كه خدا خلق اولين و آخرين را در آن براى حساب جمع ميكند.هيچ مؤمنى نيست كه بسوى نماز جماعت برود مگر آنكه خداى عز و جل در روز قيامت هراس او را كم كند و بهشت را باو پاداش دهد.فضل بلند خواندن نماز اينست كه باندازه‌اى كه آواز ميرود زبانه آتش از او دور مى‌شود.از صراط ميگذرد و شادمانست تا در بهشت در آيد اما ششمى(تخفيف در حال بيمارى و سفر)نشانه اينست كه خدا در روز قيامت چنانچه در قرآن وعده داده هراس را از امتم بر ميدارد (در سوره نمل ۸۹ ميفرمايد كسى كه كار نيك كند به از آن مزد دارد و از فزع روز قيامت در امانست هيچ مؤمنى نيست كه بر ميت نماز بخواند جز آنكه خداوند بهشت را بر او واجب كند مگر آنكه منافق يا عاق پدر و مادر يا شقى باشد.اما شفاعت من ويژه صاحبان گناه كبيره است جز مشرك بخدا و ستمكار بر بندگانش كه قابل شفاعت نيستند آن يهودى گفت راست فرمودى من گواهم كه معبودى جز خداوند نيست و تو بنده و فرستاده او هستى.خاتم پيغمبران و پيشواى پرهيزگاران و رسول پروردگار عالميانى.چون بدرستى مسلمان شد ورقه سفيدى بيرون آورد كه هر آنچه پيغمبر فرموده بود در آن نوشته بود.عرضكرد يا رسول اللّٰه همانا اين را از الواحى كه خدا بموسى بن عمران فرستاده رونويس كردم،من در تورات باندازه‌اى فضيلت تو را خواندم كه از اهميت آن بشك افتادم چهل سال است كه نام تو را از تورات محو ميكنم و باز در جاى خود ثابت است.من در تورات خوانده‌ام كه جز شما كسى پاسخ درست باين سؤالات نميدهد و در آن هنگامى كه اين سؤالات بر شما عرضه مى‌شود جبرئيل در سمت راست شما و ميكائيل در سمت چپ شما و جانشين شما در برابر شما است رسول خدا فرمود درست گفتى.اين جبرئيل است در سمت راستم و اين ميكائيل است در سمت چپم و اين هم وصيم على بن ابى طالب است پيش رويم.يهودى از روى اخلاص ايمان آورد. (الخصال , جلد۲ , صفحه۳۵۵)
- رسول خدا صلی الله علیه و آله چون خداوند عزیز و جلیل خواست فاتحة الکتاب (سوره حمد) ، آیة الکرسی، و آیه : شَهِدَ اللهُ؛ و قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ مالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ* تُولِجُ الَّیْلَ فِی النَّهارِ وَ تُولِجُ النَّهارَ فِی الَّیْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ ، را نازل کند ، بر عرش معلّق شدند درحالی‌که بینشان و خدا هیچ حجابی نبود، گفتند: «پروردگارا! ما را به دیار گناهان به‌سوی کسانی که تو را معصیت می‌کنند فرود می‌آوری و حال آنکه ما به طهارت و نزاهت معلّقیم»؟ خداوند سبحان فرمود: «به عزّت و جلالم قسم! که هیچ بنده‌ای بعد از هر نمازش شما را نخواند مگر آنکه او را در بهشت [با هرچه در آن است] سکنی می‌دهم، با نظر مخصوص خود، هر روز هفتادمرتبه به او می‌نگرم، هر روز هفتاد حاجت را برایش روا می‌کنم که کمترینش آمرزش است، از هر دشمنی پناهش داده و بر او یاریش می‌دهم، و جز مرگ، چیزی مانع ورود او به بهشت نمی‌گردد».(تفسير کنز الدقائق و بحر الغرائب , جلد۱ , صفحه۶)
